ابزار هدایت به بالای صفحه

ایشان هر ساله به مشهد مشرف می‎شد حتی در پنج شش ماه آخر عمر با همه کسالتی که داشت به مشهد مشرف شد. یکی از بستگان نزدیک ایشان می‎گفت:

 »با آغوش باز با آن کهولت سن و کسالت، جمعیت را می‎شکافت و با علاقه ضریح را می‎بوسید و توسل می‎جست که گاهی به زحمت او را از ضریح جدا می‎کردیم.. . «
ایشان می‎گفت: «من به حال این مردم که این طور عاشقانه ضریح را می‎بوسند، غبطه می‎خورم ... »
فرزند ایشان نقل می‎کردند:

حتما قرار شاه وو گدا هست یادتان

آری همان شبی که زدم دل به نامتان

مشهد، حرم، ورودی باب الجوادتان

آقا، دلم عجیب گرفته برایتان

...

گاهی دلم یک جای دنج می خواهد ،جایی شبیه رواق های حرمت...

بنشینم و زل بزنم به گنبدت...

من باشم و بغض های نشکسته ،تو باشی و آرامش دلـم...

دریاب مرا یا امام رئوف...

قطعا دلیل اصلی سازنده قطار
رفتن به مشهد است کنار ضریح یار

به سرزمین تو آمده‌ام، سرزمین آفتاب، به بارگاه غریب پرشکوهت آمده‌ام پرنده معرفت دلم را رها می‌کنم، سلامم را آغشته به عطر خلوص می‌کنم و می‌گویم: «السلام علیکم یا موسی الرضا»

نگاهم، کبوتری است که به سمت آسمان کرامات تو پرواز می‌کند، از آسمان چشم‌هایم قطره قطره باران شوق سرازیر می‌شود.

یا امام رضا (ع)!